10. "A najbardziej uwielbiam jak się uśmiechasz."

Z perspektywy Suzie

          Nigdy nie zastanawiałam się jak to jest stracić bliską osobę, bo również nigdy się z tym nie spotkałam. Mogłam tylko się domyślić jak to jest. Jednak wydarzenie sprzed tygodnia pozwoliło mi zrozumieć jak nisko przez czyjąś stratę można upaść. Kiedy zastałam tydzień temu w salonie Lucy płaczącą i w dodatku pijaną, wiedziałam, że stało się coś poważnego. Nigdy jednak nie domyśliłabym się, że te złe wiadomości będą dotyczyć Toma i Matta. Po mojej głowie chodziły dwie myśli, albo coś się stało z rodzicami, albo Lucy wkopała się po ostatniej spędzonej nocy z Harrym. Skąd to wiem? No proszę was, przecież gdyby Styles'owi nie chodziłoby nic po głowie zaniósł by ją do nas do domu, a nie bez zastanowienia do domu One Direction. Będę musiała o tym porozmawiać z moją siostrą. Jednak ani jedna, ani druga moja obawa nie byłą trafna. Okazało się, że dwójka naszych najlepszych przyjaciół odeszło z tego świata. Jak? Wrócili do tych pieprzonych narkotyków i kiedy byli na haju wsiedli do samochodu ojca Matt'a, chwile później rozbijając się przy pierwszym drzewie na rogu. Zginęli na miejscu. Odchodząc zabrali ze sobą cząstkę wspomnień i kawałek serca, które należało do tej dwójki. Sama myśl o tym, że nigdy już ich nie zobaczę bardzo boli. Nie mogę wyobrazić sobie imprezy bez kłótni z Mattem i czułościami z Tomem. Tyle przygód, tyle pomysłów, tyle wtop.. Wszystko rozpłynęło się w powietrzu razem z ich odejściem. Wszyscy bardzo to przeżywają, a ja gdyby nie obecność Niall'a prawdopodobnie do tej pory bym nie funkcjonowała. Horan jednak przez cały ostatni tydzień przesiadywał całymi dniami u mnie, pozwalając mi się wypłakać, wygadać i nawet pomilczeć. Tym razem to z Lucy było o wiele gorzej. Do niedawna siedziała bezczynnie w pokoju, cały czas płacząc i paląc papierosy. Nic nie jadła, a kiedy do niej przychodziłam mówiła, że rozmowa nie przywróci jej Matta i Toma, po czym prosiła by zostawić ją samą. W tym momencie tak samo jak ja potrzebowała męskiego ramienia.. Potrzebowała Harry'ego i choćby nie wiem jak bardzo by zaprzeczała, to ja i tak wiem swoje. Styles jednak jak i reszta chłopaków, oprócz Niall'a, wyjechali do rodzinnych miast odwiedzić rodzinę. Dopiero wczoraj, kiedy wrócił Zayn przyszedł do niej. Widocznie ma na nią jakiś wpływ, bo udało mu się namówić Lucy na zjedzenie obiadu na mieście. Dzisiaj znowu do niej przyszedł. Ja obecnie też czekam na Horana, który przed chwilą napisał do mnie smsa, że już do mnie idzie. Uśmiechnęłam się na samą myśl o blondynie, wstając z łóżka i podchodząc do dużego lustra stojącego w rogu pokoju. Dzisiaj ubrana byłam w czarne rurki z wysokim stanem i beżową bluzkę z rękawem trzy czwarte. Dłońmi poprawiłam poczochrane włosy. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia, z powrotem wracając na łóżko, na którym usiadłam po turecku. W tym samym momencie do mojego pokoju wparował Niall.

– Nauczycie się w końcu zakluczać drzwi? – powiedział na wejściu, próbując przybrać poważny ton.

– Cześć Niall, też się cieszę, że cię widzę – przewróciłam oczami, uśmiechając się lekko do niego.

– Zobaczymy czy będzie ci tak wesoło jak ktoś się do was włamie i zrobi wam krzywdę – położył ręce na biodrach.

– Daj spokój – machnęłam ręką. – Obronisz mnie – wyszczerzyłam się.

– Co ja się z tobą mam... – pokiwał głową z niedowierzaniem, jednocześnie podchodząc do łóżka i siadając na nim.

– Nie czepiaj się. Pamiętaj, że jestem twoją fanką numer jeden – wypowiadając ostatnie słowo uniosłam kciuk do góry.

– I właśnie zaczynam powoli tego żałować – popatrzył na mnie z powagą.

– Ej! – tknęłam go palcem w żebro, po czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem. – To co chcesz robić? – spytałam, uśmiechając się w stronę blondyna.

– Hmm... – zamyślił się chwilę. – Co powiesz na spacer?

– Niall jest strasznie zimno i w dodatku pada deszcz – popatrzyłam na chłopaka.

– Jeszcze nikomu od deszczu nic się nie stało, a ubrać się cieplej też można – przewrócił oczami, wstając z łóżka. – No choooodź – pociągnął mnie za rękę co spowodowało, że stałam teraz naprzeciwko Horana.

– Ale... – chciałam coś powiedzieć jednak blondyn od razu mi przerwał.

-Nie marudź tylko nakładaj ciepły sweter, kurtkę i idziemy.-na jego słowa tylko westchnęłam ciężko, biorąc z fotela ulubiony beżowy sweter wkładany przez głowę, który od razu na siebie założyłam. Gestem ręki poinformowałam Niall'a, że możemy schodzić na dół. W holu zastaliśmy Zayn'a z Lucy. Swoją drogą nie wiem jak Malik to uczynił, ale Lu wraca wreszcie do siebie. Co więcej, najzwyczajniej w świecie się uśmiecha.

– Idziecie gdzieś? – spytała nas moja siostra, tym samym wyrywając mnie z przemyśleń.

– Nie denerwuj mnie – pokiwałam głową, co wywołało u reszty śmiech.

– Daj spokój. Nie będzie tak źle – blondyn tknął mnie lekko łokciem w bok.

– Niech zgadnę. Niall chciał zabłysnąć i w taką pogodę zabiera ciebie na spacer – wtrącił Zayn.

– Ale jak przez ciebie Suzie zachoruje, to ty będziesz ją znosił i łaził z nią po lekarzach – zarządziła Lucy.

– Dzięki Lu, wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć – skrzyżowałam ręce na piersiach.

– Wybacz. Kocham cię, ale obie wiemy, że gdy któraś z nas choruje potrafi być różnie – popatrzyła na mnie przepraszająco.

– Fakt – przyznałam, przypominając sobie przy tym kilka przezabawnych akcji, kiedy byłyśmy chore. Każdy kto miał okazję wtedy z nami przebywać wie, że jesteśmy zdolne do wszystkiego.

– Idziemy? – wyrwał mnie z zamyśleń zniecierpliwiony Niall.

– Idziemy – westchnęłam ciężko, kierując się do przedpokoju.

– Powodzenia! – krzyknęła do mnie rozbawiona Lucy. Jej.. To jest naprawdę zmiana o sto osiemdziesiąt stopni..

Nałożyłam czarną kurtkę ze ściągaczami na rękawach i na dole. Szyję owinęłam w ulubiony beżowy szalik, a na nogi wsunęłam air maxy w tym samym kolorze. Horan za to ubrał na siebie niebieską czapkę z daszkiem, szarą kurtkę i białe nike za kostkę. Kiedy byliśmy gotowi opuściliśmy dom. Tak jak się spodziewałam na podwórku padał deszcz, więc na głowę zarzuciłam kaptur.

– Zimno – mruknęłam pod nosem prawie, że nie słyszalnie.

– Marudzisz – stwierdził blondyn, obejmując mnie przy tym ramieniem. – Londyn potrafi być piękny nawet w taką pogodę.

– Mieszkam tu siedemnaście lat i jakoś jeszcze tego nie zauważyłam – zerknęłam w górę, by móc ujrzeć jego twarz, na której jak się okazało rysowało się rozbawienie. Nie odpowiedział nic na moje słowa, więc przez dłuższy czas szliśmy w ciszy. Denerwował mnie ten deszcz, który co chwilę pod wpływem wiatru zmieniał swój kierunek i leciał mi prosto do oczu. Niską temperaturę dałoby się jeszcze znieść, bo w końcu od czego mam w tym momencie Niall'a. Wystarczyło jedno moje słowo, a ten już otoczył mnie swoim umięśnionym ramieniem. Uwielbiam to, że jest taki opiekuńczy. Jest idealnym przyjacielem, który mnie rozumie. Właśnie.. PRZYJACIELEM. Nikt nie wyobraża sobie tego jak bardzo chciałabym by to było coś więcej. Od samego początku kiedy tylko go poznałam ciągnęło mnie do niego. Nie było to spowodowane tym, że jest sławny, bo szczerze mówiąc za każdym razem gdy spędzam z nim czas to o tym zapominam. Nie widzę w nim Niall'a Horan'a, członka zespołu One Direction tylko po prostu Niall'a - blondyna o ślicznym uśmiechu, który rozumie mnie jak mało kto.

           Zaszliśmy do jakiegoś parku, który pod wpływem tego, że powoli się ściemnia robił przyjemne wrażenie. Nie wiem jak to się stało, ale w momencie przestał przeszkadzać mi padający deszcz. Jednak w dalszym ciągu byłam prowadzona przez blondyna, który kierował nas w głąb jakiś drzew. Ciekawiło mnie co on kombinuje...

– Gdzie ty mnie prowadzisz? – przerwałam dłużej trwającą już ciszę.

– Jeszcze chwila – odparł melodyjnie.

– Niall, idziemy już dobrą godzinę. Nogi mi odpadają – powiedziałam, zatrzymując się jednocześnie zmuszając do tego mojego towarzysza.

– Jesteś dzisiaj strasznie marudna – przewrócił oczami, chwytając mnie za rękę . – Chodź, za chwilę będziemy na miejscu – pociągnął mnie w swoją stronę.

– Oby to było tego warte – mruknęłam, z powrotem idąc przed siebie. Minęło jeszcze kilka minut, aż w końcu nam się udało. Znajdowaliśmy się na małej polance między drzewami, na której stała osamotniona, drewniana ławka i latarnia, która zaczynała już świecić. Muszę przyznać, że jest tu na prawdę ładnie. To miejsce sprawiało wrażenie jakby małego, przytulnego pomieszczenia. Usiedliśmy na ławce, a właściwie na jej oparciu.

– I co, warto było? – przerwał ciszę Niall.

– Warto – przytaknęłam. – Tu jest na prawdę pięknie. Jak je znalazłeś?

– Przypadkiem. Kilka dni temu kiedy była napięta sytuacja w domu wyszedłem się przejść i nogi zaprowadziły mnie tutaj – opowiedział, na chwilę przerywając swoją wypowiedź. – Wiesz co było dziwne? – popatrzył na mnie, a ja pokiwałam przecząco głową. – Że moją pierwszą myślą było to, że muszę ciebie tutaj przyprowadzić.

– Miło mi z tego powodu – uśmiechnęłam się w jego stronę, co od razu odwzajemnił. – Teraz w razie potrzeby będę wiedziała gdzie ciebie szukać – dodałam po chwili, co u nas obojga wywołało śmiech. Kiedy się uspokoiliśmy Horan wstał z ławki, zaczynając chodzić to w jedną, to w drugą stronę. Popatrzyłam na niego lekko zmieszana. Zrezygnowałam jednak z powiedzenia cokolwiek. Trwało to chwilę, ale w końcu nie wytrzymałam. Musiałam spytać co się dzieje.

– Wszystko w porządku? – moje słowa wywołały gwałtowne zatrzymanie się chłopaka, który patrzył na mnie swoimi niebieskimi tęczówkami. – Nie wiem... – pokiwał przecząco głową. – Czuje się strasznie dziwnie – zrobił krok w moją stronę. – Chodzi o to, że od kąd cię poznałem nie mogę przestać o tobie myśleć. Na początku myślałem, że to normalne jak się z kimś przyjaźni, ale to nie jest to samo jak czasem myślę o chłopakach – zaczął gadać jak najęty, a jak choć trochę próbowałam pojąć o co mu chodzi. Zaraz, zaraz.. Niall, czy ty chcesz coś mi powiedzieć?!

– Niall... – zaczęłam, lecz po raz kolejny dzisiejszego dnia mi przerwał, kierując się powoli w moją stronę.

– Tak wiem, że to wydaje się chore, że za każdym razem podkreślałem jaką to jesteś świetną przyjaciółką, ale prawda jest taka, że sam sobie próbowałem to wmówić.

– Niall...
– Ja wiem, że to jakieś szaleństwo, ale..

-Niall! – krzyknęłam, co momentalnie go uciszyło. – Ja też o tobie myślę. Czasami nawet za często – dodałam spokojniej, co spowodowało u blondyna uśmiech.

– Naprawdę? – spytał, robiąc ostatni krok w moją stronę, gdyż zaczynała go już blokować ławka. Kiwnęłam potwierdzająco głową. Nasza ciała prawie się stykały, a my staliśmy patrząc sobie w oczy. Jakby to miało nam w czymś pomóc. Uśmiechnęłam się do Horana, na co on kciukiem pogładził mój policzek. – A najbardziej uwielbiam jak się uśmiechasz – powiedział lekko ochrypłym głosem, po chwili łącząc nasze usta w delikatnym pocałunku. Nikt nie wyobraża sobie co w tym momencie zaczęło dziać się w moim brzuchu. Owinęłam ręce wokół jego szyi, odwzajemniając każdy pojedynczy pocałunek. Jak dla mnie ta chwila mogłaby trwać bez końca. Niall chyba podzielał moje zdanie, bo w grę weszły nasze języki, które stykając się co chwilę przerodziły gest w coś bardziej namiętnego. Po głowie chodziło mi jedno pytanie.. Gdzie on nauczył się tak całować? Z resztą to nie jest ważne. Okazało się, że wcale nie musiałam nic robić, by dowiedzieć się co Niall do mnie czuje, a ja w tym momencie byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Czy go kocham? Nie wiem,ale to co czuję do blondyna jest coraz bardziej do tego zbliżone. Niechętnie oderwaliśmy się od siebie. Oparliśmy o siebie nasze czoła przyglądając się sobie nawzajem.

– Więc jesteśmy parą? – spytał.

– No nie wiem... – wzruszyłam ramionami. – Najpierw musisz poprosić o zgodę mojego taty, dla mamy kupić bukiet ze stu czerwonych róż, zaprosić mnie na romantyczną kolację. Oczywiście za wszystko będziesz musiał zapłacić... – zaczęłam wyliczać na palcach. Niall patrzył na zszokowany. – No co? – spytałam rozbawiona.

– Masz spore wymagania... – podrapał się o tył głowy.

– A co boisz się mojego ojca? – wyszczerzyłam się, na co Horan spuścił wzrok. – Nie wierzę! Serio? – zatkałam usta, by powstrzymać śmiech.

– Nic nie poradzę. Na tym przyjęciu patrzył się na mnie badawczo, a gdy raz przyszedł do pokoju, kiedy się do mnie przytulałaś to dosłownie zmroził mnie wzrokiem – po jego słowach nie wytrzymałam i wybuchnęłam głośnym śmiechem.

– Ojciec zawsze próbował straszyć moich przyjaciół płci przeciwnej, ale nigdy mu to nie wychodziło – powiedziałam, próbując się opanować. – Będzie zadowolony, kiedy dowie się, że wreszcie się to mu udało.

– Nie! – zaprzeczył. – Nie mów mu tylko o tym, proszę – popatrzył na mnie błagająco.

– Hmm, a co będę z tego miała? – podniosłam jedną brew do góry, z powrotem owijając ręce wokół jego szyi.

– To zależy czego oczekujesz – położył dłonie na moich biodrach, a na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek.

– Zaskocz mnie – odparłam, a w odpowiedzi Niall powoli przybliżył swoją twarz do mojej, po chwili łącząc nasze usta w pocałunku, który znacznie się różnił od poprzedniego. Był bardzo delikatny, ale mimo to przepływały przez nas pozytywne emocje. Blondyn lekko przegryzł moją dolną wargę co wywołało u mnie lekkie wzdrygnięcie. Mogłabym przysiąc, że w tym samym momencie na jego twarzy pojawił się uśmiech. Następnie złożył ostatni pojedynczy pocałunek na moich ustach.

– I tak codziennie po kilka razy – wyszeptał nachylając się nad moim uchem, a jego ciepły oddech rozwiał się po mojej szyi, powodując przy tym przyjemny dreszcz. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się takiego zachowania po Niall'u... Co nie oznacza, że mi się to nie podoba. Podoba i to bardzo.

-Powiemy reszcie? – spytałam. – Czy poczekamy, aż sami się domyślą?

– Niech zorientują się sami – stwierdził, po chwili namysłu.

– Chłopcy nie zrobią ci z tego powodu problemów? – popatrzyłam na niego.

– No co ty. Raz Harry powiedział nam, że miał dziewczynę, dopiero po tym jak z nim zerwała – zaśmiał się. – Nie mam pojęcia jak on to ukrył przed paparazzi – pokiwał głową z niedowierzaniem.

– Nieźle – zachichotałam. – Wracamy? Bo robi się zimno... – skrzyżowałam ręce na piersiach kuląc się lekko.

– Znowu będziesz marudzić? – zażartował.

– Jak chcesz to zostań, ja idę do domu – wzruszyłam ramionami, wstając z ławki i kierując się w stronę drzew.

– Suzie... – usłyszałam zrezygnowany głos mojego chłopaka, który od razu spowodował zatrzymanie się.

– Co? – spytałam, odwracając się w jego stronę.

– Dom jest w tamtą stronę – odparł, pokazując palcem w przeciwny kierunek.

Zrezygnowana westchnęłam ciężko, idąc w odpowiednią stronę, bez słowa omijając Niall'a. Jednak po chwili poczułam silne ramię obejmujące moje ciało.

– Myślisz, że pozwoliłbym ci iść samej? – spytał, całując mnie we włosy. – Teraz już tak łatwo się mnie nie pozbędziesz – dodał, co spowodowało u mnie uśmiech. Oby Niall, oby..

Cześć kochani ;)

Wreszcie po miesiącu udało mi się do was wrócić. Tak, tak dobrze czytacie. Minął miesiąc od kąd dodałam ostatni rozdział. Nie wyobrażacie sobie co przez ten czas przeżywałam. Dopiero tak długa przerwa uświadomiła mi, że pisanie tutaj jest czymś więcej. Wcześniej robiłam to jakby z obowiązku, bo nie chciałam zawieść czytelników, ale teraz zrozumiałam, że pisanie dla was jest jedną z rzeczy, którą kocham robić. Bałam się i w dalszym ciągu się boję, że ta dziura czasowa zmniejszy ilość wchodzących osób na tego  bloga. Boję się, że większość po przeczytaniu tego rozdziału pomyśli sobie: Czytałam wcześniej tego bloga? Jakoś mi się nie przypomina.. i naciśnie czerwony krzyżyk w prawym górnym rogu. Straciłam na pewności siebie, to jest pewne. Mimo wszystko mam jednak nadzieję, że chociaż kilka blogerek o mnie nie zapomniało. 

Dlatego otwieram akcję co do tego rozdziału!

Każdy kto nie zapomniał i przeczytał dziesiątkę doda na początku swojego komentarza słowo: "PAMIĘTAM". Nie musicie nawet oceniać, po prostu napiszcie to jedno słowo jeśli w dalszym ciągu jesteście ze mną. Dla was to nic, a dla mnie ogromna motywacja.