17. "To się nie uda."

 DWIE WAŻNE INFORMACJE POD ROZDZIAŁEM!  

RADZIŁABYM PRZECZYTAĆ, JEŚLI CHCESZ BY TO OPOWIADANIE TOCZYŁO SIĘ DALEJ!

z perspektywy Suzie

          Strach. To uczucie towarzyszy mi już od kąt Lucy trafiła z wodą w płucach do szpitala i jak po przeprowadzonej operacji miała atak. Od tygodnia leży w śpiączce farmakologicznej, a lekarze walczą z czasem, by odzyskać jej wszystkie funkcje życiowe. Jest źle. Nie tylko z moją siostrą, która walczy o życie, ale również ze mną i chłopakami. Wszyscy jesteśmy wykończeni wyczekiwaniem na jakąkolwiek wiadomość. Razem z Harry'm spędzamy w szpitalu całe noce i dnie, gdyż tylko dwójce z nas pozwolono zostawać tu na całe doby. Zayn przyjeżdża zawsze rano i siedzi do późnego wieczora, aż go wygonią. Louis, Liam i Niall przyjeżdżają na zmianę, ale nie siedzą zbyt długo, gdyż ktoś musi zajmować się sprawami całego zespołu. A co z rodzicami? Przyjechali tutaj raptem dwa razy, a wczoraj polecieli do Miami na otwarcie kolejnego z kolei hotelu. Szkoda na nich słów i myśli. Mają zupełnie gdzieś co się z nami dzieje. Nie obchodzi ich to, że jedna z ich córek walczy o życie tylko dlatego, że kilka dni temu Lu powiedziała im całą prawdę o tym, jakimi są "wspaniałymi" rodzicami. Czasami zastanawia mnie to, czy w ogóle kiedyś ich obchodziłyśmy. Wydaję mi się, że nie. Właśnie dlatego razem z moją siostrą mamy takie, a nie inne charaktery. Ludzie czują o wiele inaczej, jeśli nigdy nie zaznali miłości ze strony matki i ojca..
         Obecnie siedzę w sali dwieście jeden razem z Harry'm i Zayn'em. Dziwna sytuacja. Po jednej stronie łóżka siedzi kędzierzawy, obok niego ja, a na przeciwko mulat. Jeszcze parę dni temu kłócili się ze sobą nawet w tym miejscu, jednak obecnie są zbyt zmęczeni. Oboje ślepo wpatrują się w ciało mojej śpiącej przyjaciółki, ani na chwilę nie odrywając od niej wzroku. Cały czas mają nadzieję na to, że Lu wykona chodź mało widoczny ruch palcem, głową, nogą.. Czymkolwiek. A ja? Robiłam to samo. Jednak jedyne co udało się zauważyć to to jak delikatnie unosi się jej klatka piersiowa podczas oddychania. Właśnie ta czynność cały czas nas jakoś trzymała, bo wiedzieliśmy, że żyje.. Że tylko śpi.. Czasami nawet wmawiam sobie, że Lucy po prostu odsypia te wszystkie imprezy w klubach i nasze częste rozmowy do rana. Ona tylko śpi.. Niedługo się obudzi i znowu będę mogła wysłuchiwać od niej jaki z Harry'ego jest chuj, bądź tego, że Niall jest mi pisany. Właśnie.. Niall.. Dalej ze sobą nie rozmawiamy. Mimo, że spędzamy czasem razem kilka godzin w szpitalu nie zamieniliśmy ze sobą nawet jednego słowa. Ja po prostu nie potrafię po tym wszystkim udawać, że jest dobrze. Że możemy być przyjaciółmi i rozmawiać ze sobą tak jak dawniej. Nie chcę tego. Kocham go i marzę o tym, by znów móc budzić się w jego ramionach i czuć jego miękkie wargi na swoich ustach. Nie jestem w stanie zachowywać się tak jakby między nami nigdy nic nie było. To za bardzo boli. Jego brak robi mi dziurę w sercu, z każdym dniem coraz większą. Duża część mojego bijącego narządu należy właśnie do niego, a z naszym rozstaniem Niall zabrał mi ją. Nie chcę tak żyć. Chcę, żeby wszystko wreszcie zaczęło się jakoś układać. Chciałabym cofnąć czas..
– Jakieś zmiany? – usłyszałam za sobą dobrze znany mi głos, który należał do najstarszego członka One Direction. Odwróciłam głowę w jego stronę i pokiwałam przecząco głową. Poczułam, że po moich policzkach spływają mi łzy, nad którymi nie panowałam. Louis widząc moje zachowanie przysunął taboret blisko mnie, siadając na nim i przytulając mnie do siebie. Robił to bardzo często, gdyż ja, Harry i Zayn często nieświadomie płakaliśmy. Wtuliłam twarz w jego koszulkę łkając coraz głośniej. Lou jest dla mnie jak starszy brat. Wie kiedy pocieszyć, kiedy ochrzanić, czy upomnieć. Czasem kiedy mnie przytula wyobrażałam sobie, że jest Niall'em. Nikt nie wyobraża sobie tego jak bardzo go potrzebuję w takich chwilach.. Tommo zaczął delikatnie kiwać się na boki próbując choć trochę mnie uspokoić. Skutecznie. Szloch słabnął, a ja się powoli wyciszałam. Spokój jednak przerwał dźwięk jakiegoś przedmiotu upadającego na ziemię, na który odskoczyłam od Louis'a.
– Kurwa.. – mruknął zachrypniętym głosem Harry, który prawdopodobnie chcąc się napić upuścił na ziemię plastikową butelkę. Jego ręce były ułożone w taki sam sposób jakby w dalszym ciągu trzymał naczynie z sokiem. Zauważyłam, że przerażony przygląda się swoim dłoniom, które wyraźnie się trzęsły. – Kurwa. Co się ze mną dzieje? – spytał oburzony jakby samego siebie, po czym schował twarz w drżące kończyny, kołysząc się w przód i w tył na taborecie. Zanim się obejrzałam stał przy nim Louis, który zacisnął palce na jego ramieniu.
– Harry.. Brałeś leki? – zadał pytanie opanowanym głosem, a Styles pokiwał przecząco głową. Tommo westchnął zrezygnowany, po czym wyjął z małego pudełeczka stojącego na półce przy łóżku tabletkę, podając ją swojemu przyjacielowi, który od razu wrzucił pigułkę do ust połykając ją bez zapijania. Dla sprostowania. Kędzierzawy najgorzej przechodzi śpiączkę mojej siostry. Często ma napady złości lub płaczu, dlatego jeden z tutejszych lekarzy przepisał mu specjalne leki na uspokojenie, które codziennie musi zażywać. Dzisiaj jeszcze tego nie zrobił dlatego ma atak. Co można było poznać po drżących dłoniach, kiwaniu się i nerwowym tupaniem nogą. Wbrew pozorom ten widok był bardzo przygnębiający. Nie mogłam na to patrzeć dlatego wstałam z taboretu i chwiejnym krokiem skierowałam się do wyjścia z sali. Znajdując się już na korytarzu usiadłam na krzesełku, chowając twarz w swoich chudych palcach. Choroba Lucy niszczyła każdego po kolei. Wszyscy wyglądaliśmy jak zombie. Dosłownie. Boję się, że jeśli to jeszcze trochę potrwa, to nie tylko moja siostra będzie pacjentem tego szpitala. Boję się, że lekarzom nie uda się jej wybudzić. Boję się, że zostanę sama z tym wszystkim. Bez Lu nie dam sobie rady.. Proszę niech ona wreszcie się obudzi..
– Suzie? Wszystko w porządku? – usłyszałam nad sobą głos. JEGO głos.. Byłam cała sparaliżowana. Po raz pierwszy od dłuższego czasu mówił coś do mnie, a ja nie byłam w stanie nic odpowiedzieć. Nie potrafiłam nawet na niego spojrzeć, bo nie chciałam by widział w jakim stanie się znajduję. – Suzie.. – odezwał się znowu, jednak znajdował się już bliżej. Usiadł obok mnie. Jestem tego prawie pewna. – Proszę.. Odezwij się do mnie – nie dawał za wygraną, a ja nie zważając już na to jak wyglądam podniosłam głowę kierując wzrok w stronę chłopaka.

– Nic nie jest w porządku! Rozumiesz?! Nic nie jest i nic już nie będzie! – wykrzyczałam mu w twarz dając upust łzom. Blondyn popatrzył na mnie zmieszany, a ja nie czekając na jego reakcję, wstałam z krzesełka i zaczęłam biec. Gdzie? Nie mam pojęcia. Znowu miałam ochotę uciec od tego wszystkiego. Na całe szczęście na korytarzu nie było praktycznie nikogo, więc nie musiałam się z nikim wymijać. Moja ucieczka nie trwała jednak zbyt długo, bo poczułam jak ktoś złapał mnie za nadgarstek, po czym zdecydowanym ruchem przyciągnął mnie do siebie, mocno przytulając. Nie musiałam być jasnowidzem, by wiedzieć, że tym kimś jest Horan, który obecnie mocno obejmował moje plecy tak bym nie mogła się wyrwać. Szczerze mówiąc nie miałam takiego zamiaru. W jego ramionach czułam się bezpiecznie. Potrzebowałam go. Tu i teraz.
– Nie każ mi żyć bez tlenu. Proszę – błagającym tonem wyszeptał mi do ucha, co spowodowało przyjemny dreszcz przeszywający całe moje ciało. – Jesteś moim tlenem – dodał, a na dźwięk jego słów z moich ust wydobył się głośny szloch. Miałam wrażenie, że mam jakieś omamy. Nie mogłam uwierzyć, że coś takiego właśnie mi powiedział. Dlatego też starałam zachować trzeźwy umysł.
– To się nie uda. Wszyscy są przeciwko nam – wydukałam drżącym głosem do jego koszulki. Niall długo nie myśląc ujął moje policzki w dłonie, jednocześnie zmuszając mnie bym na niego spojrzała.
– Nie obchodzą mnie wszyscy – powiedział stanowczo. – Chcę być z tobą, Suzie. Ostatnie dwa tygodnie uświadomiły mi, że nie potrafię bez ciebie wytrzymać, rozumiesz? Kocham cię.
Zamarłam. Blondyn pierwszy raz wyznał mi miłość. Nie wiedziałam jak się zachować. Chciałam zaryzykować, ale z drugiej strony bałam się, że znowu będę cierpieć. Nie zniosłabym kolejnego rozstania z nim. Wiem, że gdybyśmy wrócili do siebie wkroczył by Paul, wyciągając z tego konsekwencje. Nie chcę by przez to mój były chłopak miał kłopoty. Fakt. Ja też go kocham, jednak nasz związek byłby bardziej skomplikowany od dotychczasowych relacji między moją siostrą, a Harry'm.
– To źle się skończy.. – pokiwałam przecząco głową, walcząc ze swoimi myślami. Nie miałam pojęcia czego słuchać. Serca czy rozumu?
– W takim razie powiedz mi prosto w oczy, że nic do mnie nie czujesz. Wtedy dam ci spokój – oznajmił, wbijając swoje niebieskie, błyszczące tęczówki w moje. Już otwierałam usta, by coś powiedzieć, kiedy dotarły do mnie słowa blondyna. Nie potrafiłabym aż tak skłamać. Nie jemu. Nie chłopakowi, który od początku naszej znajomości daje mi nadzieję na lepsze jutro..
– Nie – wycedziłam, spuszczając wzrok.
– Dlaczego? – spytał, nie dając za wygraną. Wiedziałam, że chce usłyszeć ode mnie te dwa słowa, które już cisnęły mi się na język. Muszę podjąć szybką decyzję. Czy jestem w stanie zaryzykować? Niech stracę. Dzisiaj posłucham serca.

– Bo cię kocham – powiedziałam prawie szeptem, przenosząc wzrok z powrotem na Niall'a, który słysząc zdanie jakie przed chwilą wypowiedziałam uśmiechnął się znacząco, po czym mocno mnie przytulił. Odwzajemniłam gest wtulając twarz w jego koszulkę. Uczucia jakie mi towarzyszyły mi w tym momencie były przeróżne. Z jednej strony byłam szczęśliwa. Druga strona jednak mówiła mi, że czeka nas wiele przeszkód. Nie wiem jak teraz będzie wyglądał nasz związek. Czy będziemy musieli się ukrywać no i czy manager nie zrobi nam awantury.. Mam nadzieję, że to przetrwamy. Mam nadzieję, że jego bliskość pomoże mi przetrwać chorobę Lucy. Mam nadzieję, że wreszcie wszystko zacznie wracać do normy..
– Coś się zmieniło do wczoraj? – odezwał się Horan, przerywając ciszę między nami. W odpowiedzi pokiwałam przecząco głową mocno zaciskając wargi, by nie doprowadzić do kolejnej fali płaczu.
-Harry przed chwilą miał atak – wydukałam, co wywołało u blondyna ciężkie westchnięcie.

Postanowiliśmy sprawdzić jak trzymają się nasi przyjaciele. Mój stary, nowy chłopak chwycił mnie za rękę kierując nas do odpowiedniego pomieszczenia. Kilka chwil później wchodziliśmy już przez drzwi do sali dwieście jeden, gdzie zastaliśmy Zayn'a siedzącego cały czas w tym samym miejscu, Harry'ego spoczywającego na taborecie i klękającego przed nim Louis'a, który trzymając go za nadgarstki coś do niego mówił. Nie zauważyli nawet, że tu jesteśmy. Podeszłam do swojego poprzedniego miejsca zasiadając na nim.
– Nie potrafię nawet utrzymać w rękach pierdolonej butelki – usłyszałam drżący głos kędzierzawego.

– Hazz uspokój się. Jeśli będziesz brał te tabletki nie będziesz miał takich problemów – tłumaczył mu spokojnym głosem Lou. – Obiecaj mi, że zaczniesz je brać regularnie – dodał po chwili, a Styles prawie niezauważalnie skinął głową.
         Nasza siódemka zmienia się. Wystarczyło tylko, by jednemu bądź jednej z nas coś się stało, a przygnębiona była cała reszta. To jest właśnie prawdziwa przyjaźń. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Znając możliwości chłopaków, gdyby wszyscy mogli siedzieć tu całymi dniami i nocami to urządziliby tutaj biwak. Co nie ukrywam byłoby dobre, bo samo siedzenie dniami z Harry'm i Zayn'em, którzy w ogóle się nie odzywają jest na prawdę przytłaczające. Gdybyśmy byli tutaj wszyscy atmosfera w tej sali uległaby zmianie. Myślę jednak, że najlepszym antidotum na nasze złe samopoczucie jest obudzenie się Lucy. Mam nadzieję, że to w końcu nastanie...

Cześć kochane :) Ogólnie jest jeszcze taka sprawa, że ten blog ma już 93 obserwowanych, jednak komentarzy pod ostatnim rozdziałem jest zaledwie 37, gdzie kilka należy do mnie gdyż odpowiadałam wam na pytania. Dlatego chciałabym zmotywować resztę do wyrażenia swojej opinii. Dla was to nic, a dla mnie przeczytanie o tym co jest dobrze, a co źle pomaga mi pisać kolejne rozdziały. PROSZĘ WAS..

Jakieś pytania ? W dalszym ciągu jest taka możliwość, ALE nie możecie do odwołania zadawać pytań dla Lucy!

+ Jeżeli sytuacja z komentarzami się nie poprawi robię sobie 2-3 tygodniowe wakacje od pisania, by zebrać myśli. Przepraszam was, ale nie mam wyboru..